به گزارش روابط عمومی سازمان تات، به نقل از خبرگزاری ایسنا، استادیار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایلام توضیح داد: استحصال آب باران، فرایندی است که از طریق جمع‌آوری، ذخیره و بهره‌برداری از آب‌های جاری شده، به ویژه رواناب‌های ناشی از بارش‌ها، انجام می‌شود. این روش، که از دیرباز در بسیاری از مناطق جهان و ایران مرسوم بوده، می‌تواند به عنوان راهکاری موثر برای تامین آب در مناطق عشایری مورد استفاده قرار گیرد.
سلیمانی تشریح کرد: سامانه‌های سطوح آبگیر باران، شامل روش‌ها و تکنیک‌هایی هستند که موجب جمع‌آوری و ذخیره‌سازی رواناب‌های سطحی می‌شوند. این سامانه‌ها می‌توانند از سطوح مختلف مانند دامنه‌ها، سطوح سنگی، پشت‌بام‌ها، سطوح نفوذناپذیر و آبراهه‌ها، آب باران را جمع‌آوری کرده و برای اهداف مختلفی مانند تامین آب شرب انسان و دام، آبیاری باغات و کنترل سیلاب‌ها مورد استفاده قرار دهنداستحصال آب باران: روشی سنتی و کارآمد
استادیار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایلام توضیح داد: استحصال آب باران، فرایندی است که از طریق جمع‌آوری، ذخیره و بهره‌برداری از آب‌های جاری شده، به ویژه رواناب‌های ناشی از بارش‌ها، انجام می‌شود. این روش، که از دیرباز در بسیاری از مناطق جهان و ایران مرسوم بوده، می‌تواند به عنوان راهکاری موثر برای تامین آب در مناطق عشایری مورد استفاده قرار گیرد.
سلیمانی تشریح کرد: سامانه‌های سطوح آبگیر باران، شامل روش‌ها و تکنیک‌هایی هستند که موجب جمع‌آوری و ذخیره‌سازی رواناب‌های سطحی می‌شوند. این سامانه‌ها می‌توانند از سطوح مختلف مانند دامنه‌ها، سطوح سنگی، پشت‌بام‌ها، سطوح نفوذناپذیر و آبراهه‌ها، آب باران را جمع‌آوری کرده و برای اهداف مختلفی مانند تامین آب شرب انسان و دام، آبیاری باغات و کنترل سیلاب‌ها مورد استفاده قرار دهند.انواع سامانه‌های سطوح آبگیر سنتی
وی گفت: در مناطق مختلف ایران، روش‌های سنتی و بومی مختلفی برای جمع‌آوری آب باران وجود دارد که برخی از آن‌ها عبارتند از آب انبار: سازه‌ای کهن برای ذخیره آب باران و سیلاب، که در نقاط گرم و خشک کشور مورد استفاده قرار می‌گیرد، هوتک: حوضچه‌هایی با عمق کم تا متوسط در جنوب بلوچستان، که برای تامین آب شرب انسان و دام استفاده می‌شود، خوشاب: سازه‌ای در حاشیه رودخانه‌ها و دره‌ها، که علاوه بر جمع‌آوری آب، به ایجاد اراضی زراعی نیز منجر می‌شود، بندسار: حوضچه‌هایی در جلگه‌ها و اراضی کم شیب، که برای ذخیره سیلاب و آبیاری مزارع استفاده می‌شود و حفیره (گوراب): سازه‌ای سنتی در استان خوزستان، که برای ذخیره رواناب‌های سطحی مورد استفاده قرار می‌گیرد، گولَم (Golam) یا چالاو (چال آب): چاله هایی که در مناطق هموار و دشتی در آن آب بارندگی جمع می‌شود. این چاله ها در سطح استان ایلام و به ویژه در شهرستان مهران در روستایی با نام محلی چالاو (چالاب) به وفور مشاهده می شوند و آب جمع شده در این گولم ها یا چاله ها برای شرب دام مورد استفاده قرار می گیرند. علت نامگذاری روستای چالاب هم به خاطر وجود چاله های متعدد کوچک و بزرگ جمع آوری آب باران و استفاده مردم این منطقه در زمان‌های گذشته از آب این چاله ها برای مصارف شرب و شستسو و دام بوده است.
استادیار مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ایلام افزود: دانش بومی و روش‌های سنتی استحصال آب باران، نشان‌دهنده توانایی مردم محلی در مدیریت بهره‌برداری از باران و سیل است. این روش‌ها، که در بیشتر مناطق کشور وجود دارند، می‌توانند به عنوان راهکاری کارآمد و ارزان برای تامین آب در مناطق عشایری و خشک کشور مورد استفاده قرار گیرند. با توجه به چالش‌های ناشی از خشکسالی، توجه به این روش‌ها می‌تواند گامی موثر در جهت رفع مشکل کم‌آبی و بهبود معیشت عشایر باشد.